Zaterdag 20 mei
De regen klettert op het balkon en de takken van de blauweregen zwiepen heen en weer. Dit is weer om weer snel terug te kruipen onder het grote dekbed. Het is negen uur. Te vroeg om op te staan op een zaterdag, het begin van het weekend. Maar Tonnie moet geld in de parkeerautomaat werpen, want dit is Amsterdam.
Met de krant, koffie en een peuk kan het weekend ritueel beginnen. Knus aan de grote tafel wordt de krant verdeeld. Lekker langzaam wakker worden. Maar in een klap ben ik klaar wakker. “Hier staat het, je naam in het rood” en Tonnie wijst me de bewuste pagina in de Volkskrant aan. Het is echt, het staat er. Ik moet een weblog schrijven deze week.
Het is al meer dan drie dagen slecht weer. Storm met af en toe regen. Takken liggen op de straat. Vlaggenmasten zwiepen heen en weer. Het mooie lente weer, dat we de afgelopen twee weken hebben gehad is in een klap over. Het lijkt wel herfst. Ik denk aan de Libelle Zomerweek, die op dit moment gehouden wordt op het strand van Almere. Het zal daar nu geen pretje zijn.
Onwillekeurig denk ik terug aan die keer dat ik voor het eerst een Libelle Zomerweek heb meegemaakt. Het was in 1998. Ik was net begonnen in mijn nieuwe job als internetpublisher bij Libelle en de voorbereidingen van de Zomerweek waren in volle gang. De Libelle site was nog maar net 3 maanden in de lucht en ik had de schone taak gekregen er een succes van te maken. Toen was het heerlijk weer. De zon scheen en iedereen was vrolijk en opgewekt. Met veel stuntwerk was er ook een eigen Libelle-internet-tent gekomen. Midden op het strand stond er een tent met tafeltjes, stoeltjes en computers, aangesloten op het internet. En daar stonden we met een ploegje enthousiaste vrouwen, die ik via het web had opgetrommeld de bezoeksters te verleiden om achter de computers plaatst te nemen. Om vrouwen kennis te laten maken met internet en natuurlijk met de website van Libelle zelf. Om het half uur gaf ik daar een eenvoudige workshop, waar de deelnemers zelf de vertrektijd van hun trein konden opzoeken, konden kijken wat de weersvoorspelling was en natuurlijk een berichtje konden sturen naar de redactie van Libelle.
In de opening van de tent sprak ik de passerende vrouwen aan.
“Mevrouw, wilt u eens proberen wat je allemaal met internet kunt doen?” Vaak was het antwoord: “Dat is niks voor mij, dat is meer iets voor mijn man” Ik besloot een andere tactiek te gebruiken.
“Mevrouw weet u dat u heel kunt vinden op het internet? Waarin bent u geïnteresseerd?” Prompt reageerde ze: “Kantklossen”. Help, dacht ik bij mezelf, dat is nu echt een onderwerp waar ik totaal niets van afweet. Toch typte ik “kantklossen” in het venster van de zoekmachine. En tot mijn grote opluchting kwamen er pagina’s te voorschijn over kantklossen. De eerste pagina was helemaal raak. Ze werd helemaal enthousiast. Op de pagina stonden patronen, maar er werden ook namen genoemd van mensen die ze kende. Ze wilde direct meer. Ze was om, ze werd enthousiast over internet als een fantastische bron van informatie.
De workshops sloegen aan en de vrouwen mailde massaal leuke berichtjes naar de redactie. Het blad moest doorgaan, dus de helft van de redactie zat op kantoor in Haarlem en hadden geen feeling met wat er op het strand bij Almere gebeurde. Zo was het al die voorgaande jaren ook gegaan. Tijdens de Zomerweken was de redactie ineens in tweeën opgesplitst. De thuisblijvers moesten doorwerken aan het blad, terwijl de andere helft zich kon onderdompelen in hun doelgroep en het Libelle gevoel letterlijk aan den lijve ondergingen.
Toen ik weer op de redactie kwam en daar aan de achterblijvers uitbundig wilde vertellen wat we allemaal hadden meegemaakt, bleek dat al niet meer nodig te zijn. De muren, de glaswanden en de deuren waren behangen met prints van de emails die de enthousiaste Libelle lezeressen bij ons in de internettent hadden ingeklopt. Er was bijna geen plekje meer vrij. Elke mailtje was uitgeprint en opgehangen. In Haarlem leefden ze helemaal mee met wat er op het Almeerderstrand gebeurde. En toen wist ik het, ik had de redactie mee. Hun eigen Libelle site was ook een verrijking voor hun eigen werk. Ik hoorde bij de redactie en was een van hun.
Even een stukje nostalgie. artikel van Wilma de Rek in de Volkskrant van 12 december 1998.
Een