Het is al weer jaren geleden, dat ik het plan opvatte om onder Shespot een filmrubriek te hangen, waarin films besproken zouden worden, die vrouwen zouden kunnen appriceren. Daarvoor had ik wel eens een pornootje gezien. Meestal op initiatief van een exvrijer, die op die manier probeerde de stemming te beïnvloeden. Het was heel dubbel. Ik had er moeite mee om naar te kijken. Walging en schaamte speelde me parten. Maar ik kon ook niet onderkennen, dat het me toch opwond.
Nu moest ik zelf op zoek naar pornofilms. En hoe pakte ik dat aan. Mijn eerste blunder was, dat ik lukraak via internet een pakketje films kocht. De leverancier had er de aanbeveling bij, dat deze films ook voor vrouwen geschikt waren. Helaas, het was vunzigheid. Ze zijn snel in de prullenbak beland. De tweede poging was al gewaagder. Ik ging naar de videotheek. Ik kan me nog heel goed herinneren, hoe ik me voelde, toen ik de verboden afdeling achter de gordijntjes betrad. Ik voelde me op gevaarlijk terrein. Zo wie zo drentelde ik eerst rond bij de gewone films, tot dat ik zeker wist, dat er niemand achter de gordijntjes was. Maar toen ik eenmaal het kralengordijn opzij geschoven had en een paar stappen had gedaan, kon ik niet meer terug. En het grote gevaar was, dat er elk moment iemand achter me aan kon komen. Vast weer zo’n vies mannetje, die me met veelbetekende blikken zou opserveren. Het duurde enkele tellen, voordat ik me weer kon concentreren op wat ik zag. En ik zag een overdonderende hoeveelheid videohoezen, met uitbundig veel stoeipoezen. Hoe moest ik uit deze overweldigende vleesverzameling een keuze maken?
Pas veel later had ik de moed om de mensen achter de balie van de videotheek aan te spreken. De eerste keer nog met rode konen. Maar gelukkig kreeg ik daar nuttige informatie en kon ik mijn zoektocht vervolgen.
Laatst was ik weer in de videotheek, om de serie Lost te lenen. Ik hoef niet meer achter de gordijnen, want ik heb nu andere bronnen gevonden, om mijn films te betrekken. Op de grond voor de gordijnen zat een klein jochie. Hij verveelde zich en zat zichtbaar te wachten. “Ik mag daar niet naar binnen hè?” zei hij tegen mij, als een excuus voor zijn aanwezigheid. “Nee, ik zou er maar niet naar binnen gaan” was mijn antwoord. Ik wist waarover ik sprak. Ik kon alleen maar heel hard hopen, dat zijn vader (of zijn moeder) heel snel weer te voorschijn zou komen, want ik had echt met dat jochie te doen.