Afgelopen zaterdag was het dan zo ver. In de Beurs van Berlage mocht ik mijn grote experiment doen. Een workshop geven aan 75 vrouwen, waarbij ik vijf fragmenten van sexfilms zou vertonen. Alles was voorbereid. Ik had de vijf fragmenten na veel zoekwerk gevonden, geconverteerd en op mijn laptop staan. Zodat ik snel kon wisselen tussen de presentatie, waarin de vragen en de stellingen verwerkt waren en de filmpjes. Diana wilde de sessie wel aan elkaar praten. Na elke film gaan we stemmen: prettig om naar te kijken, opwindend, of walgelijk doormiddel van gekleurde kaartjes opsteken. Gelukkig ook vrouwen gevonden, die deze snel willen gaan tellen. Na de vijf fragmenten stemmen op de beste film. En vervolgens natuurlijk veel discussie. Hiervoor had ik ook nog een aantal stellingen voorbereid.
“En, wat doe je als er maar 5 vrouwen komen?” Vroeg Diana me. “Dan doen we het gewoon gezellig intiem” was mijn antwoord. De zaal was moeilijk te vinden, in een uithoek van het gebouw. En dan ook nog het onderwerp, misschien schrikt dat juist wel af. Dus een klein aantal deelnemers was helemaal niet ondenkbaar. Maar de werkelijkheid bleek anders. De vrouwen stonden te dringen voor de deur. Er bleken niet genoeg stoelen te zijn voor iedereen. Overal stonden mensen, ze zaten op de grond, of op de hoge richel aan de zijkant.
Na de intro en het voorstelrondje van het panel kon het eerste filmfragment gestart worden. Hiervoor had ik een voorzichtige keuze gemaakt. Een filmfragment van Anna Span, een vrouwelijke pornoregisseur uit Engeland, die vanuit een feministische invalshoek haar eigen films maakt. Haar motivatie en haar verhaal erachter is interessant. Na de eerste film ontstond er rumoer. Ze miste de mogelijkheid “suf” of saai en niet boeiend te stemmen.
Door de discussie tussendoor verstreek de tijd al snel en we hadden maar een uur. De rode kaartjes waren nog nauwelijks gebruikt. Ik had de goede keuze gemaakt, vrouwen waardeerde deze films tussen neutraal en positief in. Na het vierde filmpje stelde Diana voor om verder te discussiëren en het vijfde filmpje maar te laten zitten. Gemor. Ze waren gekomen om filmpjes te kijken, ze hadden de smaak te pakken en wilde meer. Er klonk applaus toen toch het vijfde filmpje gestart werd. Maar, na een paar seconden ontstond er erg veel rumoer in de zaal. Ze kwamen bijna in opstand. Dit was het duidelijk niet. Bij de stemming kwamen voor het eerst de rode kaarten naar boven, die staan voor: “walgelijk”.
Op naar de slotfinale, welke filmpje zou het beste in de smaak vallen en het beste doen waarvoor het gemaakt is? De kleurenkaarten werden weer omhooggestoken. Filmpje 1 en 5 vielen duidelijk niet in de smaak. Maar dat filmpje 3 de winnaar zou worden wekte mijn verbazing. De dames in de zaal wilde duidelijk meer. Er kwam ook veel nuttige opmerkingen. Het was duidelijk dat de fragmenten nog steeds te veel gemaakt waren voor de mannelijke fantasie. De wensen vlogen door de zaal. Heterovrouwen wilde meer man in beeld, wilde meer zien hoe hij opgewonden werd en ook hoe hij aan het werk ging om haar te verwennen. Maar het moest wel een mooie en aantrekkelijke man zijn, niet zo’n bodybuilder of pornoacteur, maar een natuurlijk lekker ding, met mooie uitstraling.
Ik moet alle resultaten en opmerkingen nog uitwerken, maar een ding staat als een paal boven water. Vrouwen willen sexfilms, en ze willen deze ook graag kopen. Maar dan moeten deze wel haar fantasie prikkelen. Dus filmproducenten, er ligt nog een mooie uitdaging en een onontgonnen markt voor u open.