VKBlog Liesbet Zikkenheimer

Woensdag 24 mei
Vannacht, eindelijk na dagen van onrust, weer eens goed geslapen. Gisterenavond kreeg ik echt het gevoel, dat de voorbereidingen grotendeels wel rond waren. En er viel een blok van me af. Mijn zomerse zomerkleedje (zoals onze zuiderburen dat zo mooi kunnen zeggen) hangt al dagen klaar in de kast. Een tikje optimistisch gezien het weer. Ik moet nog kiezen tussen een subtiel halssierraad of een uitbundig in alle kleurtjes glinsterende ketting. (zie foto).

De laatste hand leggend aan mijn woordje. Hoe zal ik beginnen?
Lieve mensen…, Beste Shespotters en vrienden…, Geacht publiek…, ik laat het maar aan het moment over. Hoeveel mensen zullen er komen? En komen er ook mensen van de media? Bij het versturen van de uitnodigingen ben ik de tel kwijt geraakt.

Hoe had ik kunnen bevroeden wat er allemaal zou gaan gebeuren, toen ik twee maanden geleden bedacht om een boekpresentatie te houden. Toen dacht ik nog, dat doe je even en dat is leuk ter ondersteuning van de lancering van het boekje. Ondertussen weet ik wel beter. Zit hier een weblog te typen. Kijk elke dag naar het aantal lezers. En moet zo mijn auto inladen met boekjes en consumptiebonnen.

Maar andere halve week geleden zakte de moed me in de schoenen. Onze plannen voor een bekende gastspreekster vielen in het water, de afzeggingen vlogen me om de oren. Een bevriende uitgever bedankte voor de uitnodiging, want hij werd overstelpt met boekpresentaties en kon ze onmogelijk allemaal bezoeken. Als klap op de vuurpijl vroeg mijn beste vriendin: “Vind je erg, als ik niet kom?”
Voorzichtig maakte ik haar duidelijk, dat ik dat jammer vond. Eigenlijk had ik direct uit de grond van mijn hart  moeten zeggen ”JA, dat vind ik heel, heel, HEEL ERG.”
Ze komt wel.
Ik moet leren directer te reageren. :-))

dinsdag 23 mei
Nog dertig uur te gaan. Morgenmiddag om vier uur zullen de eerste gasten binnen stappen. Vanaf die tijd moet alles op rolletjes lopen en moet het een feestelijke bijeenkomst worden waar we met z’n allen de presentatie van het derde Shespot-boekje en het eerste Lustrum van Shespot gaan vieren. En dat moet goed lopen en gezellig worden.
Maar er moet nog een heleboel gedaan worden. Dus please… Ik heb een belangrijk verzoek aan iedereen. Asjeblieft, ga niet met bommen gooien, begin geen oorlog, laat Verdonk geen gekke dingen zeggen, laat de beurs rustig blijven. Laat iedereen, die van plan was vandaag of morgen het nieuws te gaan halen met een politieke actie of met een brute aanval zich even inhouden. Want ik ben voor de buitenwereld even niet aanwezig. Ik kan even niet opletten of het nieuws volgen. Ik moet me helemaal concentreren op morgen.

Om half tien staat Pauline voor mijn deur. Zij helpt me met de organisatie, dat is haar specialiteit. We maken een lijstje, we bellen nog de mensen die gaan optreden. We racen naar de locatie om ook daar nog de laatste afspraken te maken. Weer thuis gekomen zetten we een productielijntje op, van inpakken en plakken. De printer sputtert tegen. Zul je altijd zien. Met vereende kracht komen er toch nette stikkervellen uit. “Dit is het echte kleine ondernemerschap” zegt Pauline monter. “Ja, ik ken het al vijf jaar” is mijn reactie. Het ene moment bel je nog met een bekende Nederlander, het andere moment ben je tientallen stikkers aan het plakken. Het volgende moment moet je even controleren of de gesprekken op het Shespot-forum wel allemaal netjes en met respect verlopen. En waar blijft dat mailtje, dat me al twee uur geleden beloofd was, en dat ik nu echt nodig heb?
Ik heb de weblogs van mijn voorgangster gelezen: Heleen van Royen en Maroesja Perizonius. Ook zij hadden een boekpresentatie. Maar er is een groot verschil. Zij waren de hoofdpersoon, de eregast. Misschien mag ik dat ook ooit nog eens meemaken. Maar nu effe niet.
Dus sorry, ik moet even nog wat anders gaan doen. Anders loopt het morgen in de soep, en dat zou toch niemand willen, of wel soms?  Hoezo gespannen of zenuwachtig?